اثر فعالیت هوازی بر شاخص های خطر متابولیک و bdnf در مردان میان سال

مقدمه و هدف: عامل رشد عصبی مشتق ­شده از مغز ( bdnf ) علاوه بر نقش نروتروفیکی، دارای آثار متابولیکی ویژه ای است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تمرین هوازی بر شاخص­های خطر متابولیک و bdnf بود.   روش­­شناسی: 21 مرد میان­سال داوطلب دارای سندروم متابولیک به طور تصادفی در دو گروه شامل تمرین ( me ) و کنترل ( mc ) تقسیم شدند. ابتدا مقادیر متوسط مصرف قند، چربی، پروتئین وکالری رژیم غذایی در زمان قبل از شروع تحقیق استخراج شدند. گروه ­ me در شش هفته تمرین هوازی با شدت متوسط شرکت کردند و در پیش ­ آزمون و پایان دوره تمرین، خون­گیری انجام شد. مقایسه بین­گروهی داده ­ ها در پیش­آزمون با استفاده ازآزمون­های تی مستقل وتحلیل کوواریانس چند متغیره (برای کنترل ثاثیر تفاوتهای تغذیه­ای اولیه) و مقایسه درون گروهی در طول زمان با آزمون های q کوکران و تی همبسته انجام شد.   یافته­ها: تمرین هوازی سبب کاهش امتیاز z کل سندروم متابولیک (001/0= p )، bdnf پایه سرم (004/0= p )، حساسیت به انسولین (038/0= p )، فشار خون میانگین سرخرگی (024/0= p )، دور کمر (02/0= p )، قند­ خون ­ناشتا (018/0= p ) و تری­گلیسرید (001/0= p ) شد. تمرین هوازی همچنین باعث افزایش لیپوپروتئین پرچگال (003/0= p ) شد، با این­حال تغییری در مقدار انسولین وجود نداشت(05/0 < p ).   بحث و نتیجه­گیری: تمرین هوازی در افراد سندروم متابولیک دارای فواید چندجانبه ای است، ولی در این افراد پاسخ bdnf به برنامه تمرین مشابه آزمودنی­های سالم نیست که بیان می کند افزایش آن همیشه نمایانگر سلامتی نمی­باشد.